Copywriter / Webredacteur voor zakelijke teksten

Eindelijk

Ik wordt gestalkt. Iedere ochtend zitten ze daar op het balkontafeltje naar binnen te gluren. Twee vrouwelijke stalkers die onmetelijk geduldig wachten ze tot ze naar binnen mogen. Harige monsters zijn het. Als ze niet eten of slapen, liggen ze te piekeren over wat er nog gesloopt moet worden en komen ze er niet uit dan gaan ze elkaar maar achterna of aan de gang met een zelf meegebrachte muis. Nee, ze zijn niet van mijzelf. Maar van de buurvrouw. En oh, hoe heb ik me vergist ze toegang te verlenen tot mijn domicilie en ze gelegenheid te bieden voor territorium uitbreiding. Hoe dan ook, ze zitten daar met een boeddhabeeldje tussen hen in op het tafeltje te miauwen. Links de zwarte, die ik Orkat heb vernoemd. De witte borst- en buikharen doen lijken of ze de mimicry van een orka heeft aangenomen. Eigenlijk heet ze Indra, maar da's een naam waar geen enkele kat naar luistert. De andere - iets groter en dus de baas van de twee - noem ik maar Klausiemausie. Deze is misschien wel net zo grappig. Wit met een zwart haarstukje en een aangeplakte zwart-bruine staart. Vraag je je dus af, wat komen ze doen behalve slopen en slapen op schuurpapier. Van Klausiemausie heb ik geen enkel idee. Van Orkat weet ik het wel. Die wil je alleen storen als je aan het werk bent, springend op schoot en commanderend dat je d'r buik moet aaien. Ga toch eens weg met al die haren! Onlangs dacht ze dat ze kon vliegen. Was druk bezig tot de bel ging. Straatvegers. Of de kat die ze tien meter lager vonden van mij was. Och arm. Weer een van haar negen levens kwijt. De krassen van de nagels staan nog in het raamkozijn.

20 mei, 2007
Share Button