Er is tegenwoordig geen oplossingsgerichte discussie meer mogelijk waarin niet een enkele keer het woord communicatie valt: "het ligt aan de communicatie...de communicatie moet beter....hij/zij communiceert onvoldoende". Eigenlijk is het woord nog maar kort in zwang en hebben we het vooral aan de technologie, de individualisering en de psychologisering van de taal te danken dan communicatie een magisch woord is geworden. Een woord waaraan vrijwel elke oplossing van een probleem opgehangen kan worden en mensen weer terugbrengt naar wie ze zijn: communicators. Vanwaar deze reflectie?

Wel, ik betrapte mezelf er laatst op dat ik op straat achter iemand bleef lopen. Simpel, omdat die een geur bij zich droeg die me meevoerde naar gebieden/herinneringen waarvan je vermoedt dat je zonder geur geen toegang zal krijgen. Niet veel later bleef ik zelfs in de super even staan bij een vakkenvulster. Ze droeg een geur zwanger van nostalgie. Geur als het madeleine-koekje van Proust. Dan weet je het weer. Geur is het ultieme communicatiemiddel: basic, onbewust en ongelooflijk direct in vergelijking met taal. De oudste gebieden van de hersenstam wordt gebruikt om geur te onderscheiden. We ruiken angst, de geur van de moeder, nemen seksuele opwinding met de neus waar, maar hebben geen flauw idee hoe het ruikt. Kortom, als je het dus over het beest in de mens wilt hebben, zou je eigenlijk met de neus moeten beginnen.