Een actualiteitinhaker. Vandaag heb ik begrepen dat we sinds enkele dagen in het Jaar van het Varken zitten. Een vuurteken en toevallig het soort jaar waarin ik geboren ben, maar dat doet er niet zo toe. Interessanter vind ik de lading die zo'n kreet altijd krijgt. Niet dat het varken als het paard in de adelstand wordt verheven en eindelijk de eer krijgt naar toebehoren. Nee, ik bedoel meer het 'Jaar van de'-syndroom. Een syndroom met talloze varianten. Het begint met Moederdag - de Dag van de Moeder - en via de Boekenweek en, oh ja, de machtige Year of the Dragon is de 'Eeuw van de' de absolute top. Een summum van classificatie. Niemand komt eronder uit. Het is allesomvattend. De Eeuw van de Reclame, de Eeuw van de Techniek. Ze wekken indruk en zijn daarom een goede aanleiding voor veel slimme acties, mits ze voldoende geworteld zijn. Naar mijn indruk is Valentijnsdag nooit echte geïntegreerd. Overigens brengt dit al me op een ander idee. Waarom niet eens wat andere momenten kiezen. Het liefst ook korter. We hebben de Minuten van de Herdenking (4 mei, 8 uur), de Seconde van Nieuwjaar hebben we al, maar bijvoorbeeld zoiets als De Acht (minuten) van Roem, Het uur van de Stilte. Tot aan het summum van de andere kant van het spectrum: het Absolute Nu, aan toe.