Pas geleden las ik een artikel over straatbeelden. Het betrof een interview met een straat-o-loog. Grappig jaren 60-neologisme BTW. De man adviseerde retailers hoe ze zich het beste op straatniveau kunnen presenteren. Een scherpe observator die onder meer kritiek had op de wijze waarop sommige ketens hun etalages inrichten. We kennen dat wel. Je kijkt in de etalage naar de achterzijde van de schappen, maar om dit beeld te verzachten zijn de aanbiedingen ervoor tegen het raam geplakt. Een bekende discount-drogist noemde hij hierbij als voorbeeld. Maar eigenlijk zie je het steeds meer, vooral bij de franchise ketens. Kortom, slecht nieuws voor de etaleur. Het artikel deed me wel aan iets heel anders denken: de etalages van de winkels in medische hulpmiddelen. Vreemde uitstalkasten vol vleeskleurige en witte rariteiten als kunstbenen, corsetten, klysma's, nierbakjes, douchestoelen etc. Een tentoonstelling van ziekte en invaliditeit. Aan de ene kant fascinerend, maar tegelijkertijd ook afstotend. Meestal liep ik er dan ook besmuikt met half afgewend gezicht langs. Ze zijn niet echt bestemd om kopers te trekken. De herinnering bracht me wel op een ander visioen en zag ik allerlei booming markten voor me van trendy design 'medical supplies' en van instore winkels (implantaten bij de Bijenkorf) vol zeventig jaar oude early adopters met door Philip Starck ontworpen rollators en gezandstraalde titanium looprekken. De senior van de toekomst draagt geen vleeskleur meer, maar berijdt een hi-tech scootmobiel.